Život je privremeno ali ključno stanje materijalnih bića na Zemlji, pa i najmanje osnovne jedinice organizirane žive tvari: stanice (bilo da tvori jednostaničan organizam, ili da sudjeluje u građi višestaničnoga). Život se na toj razini očituje kao sposobnost opstajanja, metaboliziranja i eventualno reproduciranja. Tvar koja te funkcije nema neživa je, tvar kojoj su te funkcije prestale mrtva je. Stanični život na Zemlji temelji se na složenim ugljikovim spojevima i vodi.
Stvaranje sintetske stanice, bakterije nazvane Synthia, na prvi pogled otvara pitanje redefiniranja života. Zasad je ipak riječ o modificiranju postojećeg oblika života i njegovoj genetskoj preobrazbi (u virus 2003, bakteriju 2010), pa se to pitanje ne postavlja u punome mogućemu filozofskom i biološkom opsegu koji bi bio nezaobilazan da je posrijedi stvaranje života iz nežive tvari. Kad je riječ o biljci, odnosno životinji, statistički se život definira kao stanje od nicanja, odnosno rođenja, do smrti. Katolička crkva krsti i registrira samo rođene ljude, ali insistira na tvrdnji da život (treba da) traje “od začeća do (prirodne) smrti”. Gotovo sve vjere tvrde da ljudski život traje i nakon prirodne smrti, a neke (poput hinduske) to tvrde i za životinje. U hrvatskome “život” može sekundarno značiti i način življenja, a u nekim govorima i struk odnosno donji (generativni) dio trupa.
“Život” je u hrvatskome imenica naslijeđena iz staroslavenskoga, derivirana iz pridjeva “živ” (staroslavenski i praslavenski “živ’”, v. ruski “živoj”, poljski “žywy”), iz indoevropskoga “*gwiHwos”, odakle i latinski “vivus” (živ), grčki “bíos” (život) itd.